23 december 2012 - Amargosa Valley - Las Vegas



Ook dit is Death Valley (althans 10km buiten de parkgrens) :  de tuin van Longstreet Inn & Casino.




Na een heel lekker ontbijt (met eindelijk ook eens heerlijke hash browns) vertrekken we om 9u voor onze laatste etappe richting Las Vegas.  Van de wonderbaarlijke natuur naar de glitter, glamour en kitsch...



Pas recent had ik over de Mount Charleston, of  Charleston Peak (3,632 m) gelezen.  Het is de hoogste berg van de Spring Mountains van Zuid-Nevada.  Hij ligt op zo'n 55km van Las Vegas en de top is zelfs zichtbaar van op de Strip. Rond Mount Charleston ligt een groot recreatiegebied waar vooral inwoners van Las Vegas dankbaar gebruik van maken om de moordende temperaturen van de zomer eventjes te ontvluchten. Mount Charleston staat tevens afgebeeld op de nummerplaten van de Nevada State.


Dat zou dan ook onze eerste stop worden.  En wat waren we hier verbaasd om dergelijke "Oostenrijkse" natuur te zien...



...zo dicht bij de glitter van Las Vegas enerzijds...





...en de dorheid van Death Valley anderzijds...


We waanden ons precies even weggebeamed naar de Alpen maar dan met Joshua Trees, bizar uitzicht om die mooie bomen zo in de sneeuw te zien...



Er viel hier heel wat te beleven, maar wij hadden andere plannen en trouwens ook de juiste kledij niet bij om in de sneeuw te ploeteren, op dan maar naar de volgende bestemming : Red Rock Canyon National Conservation Area, direct ten westen van Las Vegas.


We beginnen, zoals altijd als we een park bezoeken, bij het Visitor Center.  En dit is hier pas terug geopend nadat het volledig vernieuwd werd.





In dit park kan je nog duidelijk de sporen zien van de botsing tussen 2 gigantische aardplaten, zo’n 65 miljoen jaar geleden. Daarbij is een oude laag van grijze kalksteen, over een zandsteenlaag geschoven.




De makkelijkste manier om het park te bezichtigen is via de 20km lange Scenic Drive.  Overal echter zijn er ook wandelpaden aangelegd.  Die staan allemaal duidelijk beschreven in de brochure die je krijgt bij de ingang van het park.
Het park is tevens heel populair bij bergbeklimmers.


Red Rock Canyon National Conservation Area kan je uiteraard niet vergelijken met bvb Valley of Fire, Bryce of Capitol Reef, maar alleen al omwille van de ligging, zo dicht bij de glitter van Las Vegas, vonden wij het absoluut de moeite waard om het te bezoeken.  Het was dan ook een meevaller en is eigenlijk bijna een must voor iemand die van Death Valley naar Las Vegas rijdt, of omgekeerd.  Wij hadden enkel geen meeval met het weer.  Net zoals ons bezoek aan het andere Red Rock Canyon park, eerder op onze reis, hadden we ook hier, en toevallig ook de enige twee plaatsen, geen zon.  Wij kunnen ons echter voorstellen dat de kleuren nog heel wat spectaculairder moeten zijn zonnig weer.












In 2009 waren we de laatste keer bij de Hoover Dam en toen zagen we hoe ze de gigantische brug, de Mike O’Callaghan-Pat Tillman Memorial Bridge, aan het bouwen waren.
 foto genomen van op de Hoover Dam tijdens onze roadtrip op 7 april 2009

Nu, 3 jaar later, wilden wel eens zien wat het uiteindelijke resultaat geworden was.


Maar....dat was buiten "de jongens" gerekend die niet meer te houden waren en absoluut naar Las Vegas wilden.  Eerlijk is eerlijk, het was inmiddels ook wel al te laat geworden om nog zo ver door te rijden en dan nog de hele weg terug naar het hotel.  Bovendien moest de huurwagen vandaag ingeleverd worden, dus het was verstandig om dit bezoek te schrappen.  Volgend jaar in april vliegen we terug naar Las Vegas voor een volgende "rode-rotsen" roadtrip en als het in de planning kan ingepast worden rijden we hier misschien dan wel eens langs.
Ter vervollediging geef ik toch graag de info mee die ik vóór onze trip verzameld had.
Vóór de Hooverdam werd aangelegd had men regelmatig te kampen met overstromingen ten gevolge van smeltende sneeuw uit de Rocky Mountains en de zwellende Coloradorivier. In 1921 stelde Herbert Hoover, toenmalig minister, de bouw voor van de dam.  Enerzijds om de overstromingen in bedwang te houden en anderzijds om het water op te slaan ten behoeve van irrigatie. Hij voorzag een dam die zelfvoorzienend zou zijn, met een eigen inkomen uit de verkoop van elektriciteit die uit het water opgewekt zou worden.
De dam werd aangelegd ten tijde van de Grote Depressie, een tijd waarin constructietunnels niet geventileerd werden. Ten gevolge hiervan kwamen heel wat bouwvakkers om bij de aanleg van de omleidingtunnels en de dam zelf. Bij de bouw werden speciale "ijskistploegen" ("ice box men") ingezet die in geval van oververhitting de tunnels in renden om aangeslagen bouwvakkers in natte doeken en ijs te wikkelen om ze af te koelen, maar vaak was dit onvoldoende of gewoon te laat. Niet alleen werklieden, maar ook veel van hun vrouwen en kinderen kwamen om in de verzengende hitte, die hand in hand ging met de slechte hygiënische omstandigheden waarmee ze te kampen hadden in de vieze tentenkampen zoals Ragtown, die al snel rond de dam ontstonden. Six Companies werd aangetrokken om voor de bouwvakkers een nieuw stadje te bouwen, Boulder City.  Voor de bouw van de dam werd een volume beton gebruikt van 3,33 miljoen m3, genoeg voor een voetpad van 1,2m breed rond de aarde.  
De generatoren van de Hoover Krachtcentrale begonnen op 6 oktober 1936 stroom te leveren aan het 364 kilometer verderop gelegen Los Angeles. Tot en met 1961 werden er gaandeweg meer opwekkingseenheden geplaatst. De 17 hoofdturbines van deze centrale wekken 2074 megawatt aan hydro-elektriciteit op. Naast economische bekendheid en bekendheid als staaltje van bouwkunde, staat de dam bekend als pronkstuk van Art Deco.  
In het midden van de Hoover dam loopt de staatsgrens van Nevada en Arizona. In het midden loopt ook een tijdsgrens. In Nevada is het pacific time en een uur later dan in Arizona waar de Mountain time geldt.  
Officieel zijn er 96 mensen omgekomen tijdens de bouw. De eerste was op 20 december 1922 J.G. Tierney. De laatste die verongelukte tijdens de bouw was in 1935, Patrick W. Tierney....... de zoon van J.G. Tierney.

De aanleiding voor het bouwen van de Mike O’Callaghan-Pat Tillman Memorial Bridge was om de Hoover Dam zelf te ontlasten van al het verkeer op doorgang tussen Nevada en Arizona.  Daarnaast kwamen ook nog eens de ongeveer 1 miljoen toeristen die jaarlijks de dam bezoeken.  Dat leverde voor de vrachtwagens vaak heel veel vertraging op. De bouw van de brug begon in 2002 en was in oktober 2010 voltooid.  Kostprijs : 180 miljoen euro.
Sinds de brug voltooid is hoeft het verkeer tussen Arizona en Las Vegas nooit meer over de smalle dam zelf te rijden.   Sinds 9/11 mocht het vrachtverkeer trouwens al niet meer over de dam uit angst voor aanslagen.

de voltooide Mike O’Callaghan-Pat Tillman Memorial Bridge (foto niet door mij genomen)
Op dus naar Las Vegas...
Op Black Friday heb ik van een schitterende aanbieding kunnen profiteren in The Cosmopolitan voor een Studio with Terrace and fountainview.  Helemaal de max en we kunnen niet wachten om er naar toe te rijden! Rond 16u komen we op de Strip en rijden zo de gigantische ondergrondse parking van The Cosmopolitan binnen.



De parking geeft al direct aan dat we hier niet in "zomaar" een hotel zijn.  De muren zijn voor een groot stuk beschilderd door Shepard Fairey, bekend om zijn Barack Obama "Hope" poster voor zijn 2008 presidentscampagne.


Het hotel bestaat uit twee torens met in totaal 2.995 kamers. Daarnaast zijn er 7.000 m² aan casino, 28.000 m² aan restaurants en winkels, 3.700 m² aan beauty- en fitnesscentra, een theater met 1.800 zitplaatsen en 14.000 m² aan conferentieruimte. In de eerste plannen zou het hotel 2.200 hotelunits krijgen en daarbij nog 800 gewone kamers, maar door de financiële crisis werden de plannen omgegooid en werden het bijna drieduizend "gewone" kamers, echter wel voorzien van alle luxe en vooral...met grote terrassen en, in geval van onze kamer dus, uitzicht op de fonteinen van het Bellagio Hotel en de Strip.
Ook beschikt het Cosmopolitan over een driedelig zwembad. Er is een "relaxing pool", een "day club pool" en een "night club pool".

Zodra we de lobby binnenstappen is het met open monden rondkijken : "in wat een pareltje zijn we hier terecht gekomen?"


de verlichte zuilen veranderen voortdurend van thema...



Na een 10-tal minuutjes wachten worden we aan één van de vele incheckbalies geholpen door een bijzonder vriendelijke juffrouw die ons kamer 3007 toewijst...30e verdieping.

We popelen van ongeduld en als het kaartje in het deurslot glijdt en het groene lichtje aangaat vallen de monden, zo mogelijk, nóg meer open...want dit krijgen we te zien...(als je op onderstaande foto's op de pijl klikt kan je er in scrollen met de muis)...



en dan beginnen ook nog eens de fonteinen van The Bellagio aan hun voorstelling...






We konden niet sprakeloos blijven genieten want de auto moest nog binnen gebracht worden bij Alamo aan de luchthaven.  Morgen hebben we die niet meer nodig en dompelen we ons een ganse dag onder in de hectiek van Vegas...
Het verslag van morgen wordt er dus één voor de écht Vegas-liefhebber... 

Vooraleer we de auto inleveren stoppen we eerst nog eens bij het Vegas-sign.


Bedankt voor, goede, bewezen diensten.


Dan nemen we de taxi richting The Strip.  Vanavond lopen we het deel af tussen MGM en The Cosmopolitan.  Het meest noordelijke stuk is dan voor morgen.


















in Las Vegas is the sky the limit en bij The Luxor mag dat zelfs letterlijk genomen worden : de spot gaat tot op de maan...













dat is merkwaardig, we hadden toch al onze huurwagen ingeleverd...?




















de Colorado-rivier achter de frontdesk in The Aria











En net voor het slapen gaan worden we nog eens op dit getrakteerd...


Overnachting in: The Cosmopolitan, Studio with Terrace and Fountain view
Aantal gereden km : 299

Geen opmerkingen:

Een reactie posten